Wednesday, August 21, 2013

Strangers

At dahil Thursday na ngayon, konting TBT muna. 

Well nakita ko kasi sa FB na birthday ni EX-FRIEND kahapon (August 21). Marami ang hindi nakakaalam ng kwento na ito. Ang mga sumusunod na iyong mababasa hindi kasinungalingan. Totoo ang aking mga sasabihin. I never lie. Well, sa blog. :D

Grade two kami nun. Nasa kalagitnaan na ng school year nang biglang may isang balita na dumating. Magkakaroon daw kami ng bagong kaklase. Napaka-unsual. Sino ba naman ang papasok ng kalagitnaan ng school year? Paano sila makakahabol sa mga lesson di ba?

Dumating ang araw na pumasok na sila. Dalawa sila. Magpinsan. Pilipino sila pero galing silang Japan. Yung isa ay babae, ung isa naman ay lalaki. Nung time na yon, si girl lang ung fluent sa Filipino. Si boy, hindi. Hindi ko actually matandaan kung bakit ganon pero siguro mas matagal si boy don sa Japan. At ung boy na un ung tinutukoy kong ex-friend. Though naging close rin naman ako don sa girl. Galing silang Japan. It figures kung bakit nag-transfer sila sa kalagitnaan ng S.Y. Pede kasi sa Japan un eh. 

Nung time na iyon, may best friend ako na itatago na lamang natin sa pangalan na Aura.

Sa hindi malamang dahilan, kaming dalawa ni Aura ay naging close dun sa dalawang bagong students. Ilang araw lang, nagka-crush si Aura kay Boy. Hindi naman maiiwasan kasi may taglay talagang charm ang batang lalaking iyon. Nakakaintindi siya ng tagalog pero hindi siya masyado makapagsalita ng tagalog. Despite that, nagkaintindihan pa rin kami through his cousin. Tinatranslate niya. Lol haha. Kapansin-pansin ang closeness namin non. Kaya medyo nag-aalala ako nun kay Aura kasi nga crush niya. Since bata pa kami non, wala namang hidwaan na nangyari between us. 

Isang moment lang talaga ang naalala ko na kasama si ex-friend. Nung Christmas party ata un o feast day pero parang Christmas Party nga. Magkatabi kami ng upuan. May dala siyang bottle water na galing Japan. So malamang sa malamang eh ang nakasulat don ay Jap characters. Ang ginawa niya, pinabasa niya sakin yon. Sabi ko, hindi ko naman alam yon. Itatranslate niya raw para sakin. Alam mo kung anong sinabi niya non?

"Pa-nget si Lyka." 

Sabay smirk. Lol. Smirk talaga. 

Take note, medyo nakakatawa pa ung pronunciation niya non kasi nga hindi siya fluent sa tagalog nung time na yon. Hahahaha. Hanggang ngayon, sa tuwing maalala ko yon, natatawa pa rin ako. Siguro sa sobrang nakakatawa un lang ung nahuhugot nung memorya ko. Nasa unconscious state ung ibang memory. (Naks Psychology yan haha).

So ayun, nung nag grade three kami, sa pagkakatanda ko, bumalik si ex-friend sa Japan. Tapos si girl nag-repeat ng grade two kasi nga halos patapos na ng school year sila pumasok non.

Hindi ko na maalala kung kelan uli bumalik si ex-friend sa school namin non. Ang nagreregister na lang sa utak ko ay nung HS kami tsaka ko na lang uli siya nakita. Ahead ako ng one year kasi nga nagrepeat sila. Nakasama ko pa nga siya sa football varsity non. Pero hindi kami nagpapansinan. We're like complete strangers. Hindi mo aakalain na close kami dati. Di ba, kung iisipin mo, parang sayang ung nangyari dati. Parang napunta lahat sa wala. Nabaon na lang talaga sa kailaliman ng utak ko at niya ung mga memories nung bata kami.

Ngayon, first year college siya, samantalang ako, third year na. Bumalik kasi siya sa Japan last year. Tapos ayun, this year, bumalik uli siya ng Phils. Medyo magulo. At eto pa, pareho sila ng course nung kapatid nung kaklase ko. Small world. :))

Kahit na ilang taon na ang nakalipas, meron pa rin talagang nananatili na konting memories na nakakatuwa. Pero napapaisip ako, nasasagi din kaya ako at kaming mga naging kaklase niya noong mga panahon na yon sa isip niya? O nakalimutan na niya lahat?

Tuesday, August 6, 2013

Weird Things in Life

Dahil tinatamad pa akong gumawa ng school works, magba-blog muna ako! Hooray. Ewan ko talaga kung paano nakakasurvive ung scholarship ko sa katamaran ko. Huhu.

ANYWAYS.

Kanina, rather, kahapon, paakyat na kami ng fourth floor for our next class. Bago kami sumampa ng hagdan, tinawag kami ni prof. May sinabi siya na talaga namang nawindang ako. I-compile daw namin ung quizzes namin sa iba't-ibang subjects namin. Ang problema, hindi ko na alam kung saan ko sila nailagay :'( Kelangan na daw un sa Monday. After non, nag-usap usap kami tungkol don kasi talaga namang nakakabigla.

Umakyat kami ng hagdanan mula sa ground floor, maya-maya, narealize namin, nasa third floor na agad kami! Lahat kami nagtataka kung bakit ang bilis nung pag-akyat namin. Para bang nag-skip kami sa second floor, ganon. Ewan. Ang gulo talaga. Mga five minutes kaming nawindang sa kakaibang pangyayari na iyon. Jumper lang ang peg. Hahaha. It's unexplainable. Mababaliw lang kami kapag inisip namin. Haha

After non, may magandang nangyari, hindi ko na ikukwento. :)

Ayun lungs. Sabi nila i-blog ko e.


Friday, August 2, 2013

Life as We Know It

During our General Psychology class, we were asked to watch a movie entitled "Life as We Know It". The film started with the scene where Eric and Holly were about to go on a date but it was not successful. It was a set up by their best friends, Peter and Allison, who were married. Several months later, Peter and Allison had their baby but in just a short time, they were killed in an accident. Holly and Eric was informed that they were named as the guardians of the orphaned kid, Sophie. This is where the story really starts. They were left with the choice to live in one house and take care of Sophie in order to fulfill their best friends' wishes. The two thought that it would be easy, but they were completely wrong. There were always conflicts between them at first but it slowly diminished as time goes by.

The movie showed how Holly and Eric dealt with their problem about the baby. They clearly hate each other which made things really hard for them. The problem doesn't end there. They were both single that is why they don't know how to deal with babies. Instead of giving up, they took advices from their neighbors, they made a schedule and they took turns on taking care of the baby. Just when things were going great, there came conflicts with their jobs. Eric is a director of games (specifically basketball). There was a time when he had to bring the baby to his workplace because Holly had an appointment that time. He can't leave the baby at home. On the other hand, Holly has her own bakery which was currently being expanded. She had to stop the renovation in order to pay their expenses at home. Eric offered to invest his savings to Holly's bakery so that she can continue with the renovation. Holly didn't accept it at first because she would not want to get help to get help from someone like him. That was the part when Eric said something to Holly.

"Having somebody help you doesn't mean that you failed. It just means that you're not in it alone."

What he said made Holly agree and that was the start of their mutual understanding.

It was also shown that despite the problems, the characters didn't lose hope. They had overcome those things while keeping in mind their best friends' intentions of choosing them, they realized that they trusted them more than the other people and they were like a family. They were motivated by those thoughts.

This movie made me realize  that no matter what happens, no matter how tragic things are, things will always get better. Don't ever think that problems are the end of all things. They are just challenges that we need to take in order for us to learn and be stronger. And just like the old saying, "Things happen for a reason." You may not know, those problems may lead you to love. :)