Why We Never Came to Be

Hayaan niyo muna ako mag-emote this time.

Once, I had a guy friend.

I can't exactly remember when we started to be so close. All I know is that we were classmates back then, we both like reading books and manga. Lalo na ung "Naruto". Lagi talaga naming pinagkukwentuhan un. Lagi din ako nanghihiram ng libro sa kanya. Madami kasi siyang libro. Mayaman kasi siya (ata). Hindi naman sa sinasabi kong mahirap ako. Ang sakin lang kasi, mas gusto kong ginagastos ung pera ko sa masarap na pagkain kesa bumili ng libro. Pero kung madami talaga akong pera, bibili ako. Kumbaga mas priority ko un, kesa sa libro. Pero un lang naman talaga ang pinagkakagastusan ko eh. Anyway, ayun, lagi kaming naghihiraman. Tuwing lunch lagi kaming magkasama, nagkukwentuhan. Hanggang sa naging close kami.  Nalaman namin na marami pala kaming similarities sa isa't-isa. Hindi lang sa mga bagay na gusto namin pero pati ung birthday namin. Naalala ko tuloy nung nagtalo kami one time kasi mas matanda ako sa kanya ng 5 hours, hindi ko matanggap na mas matanda ako sa kanya. Palagi din kaming magkasama, gusto niya lagi ako ang partner niya. Kapag may assignment sa Math tapos hindi namin ma-gets, ako lang ung tinuturuan at pinapakopya niya. Gusto niya ako lagi ang katabi niya sa jeep kapag pupunta na kami dun sa public school kapag matuturo na kami sa mga bata. Gusto niya katabi niya ko sa sitting arrangement. Naalala ko tuloy nung recognition namin nung third year. Magkapartner kami ni Guy sa entrance. Hindi un sinasadya, nagkataon lang talaga. Sabi tuloy nung mga teacher, "Hindi talaga mapaghiwalay tong dalawang to". Oo, kahit ung mga teacher nahahalata un. Pati nga ung ibang year level, akala nila kami. To tell you, medyo sikat siya nung high school, matalino kasi un, laging kasali sa mga contests tapos gwapo pa. San ka pa? Iniisip na nga din sana ng mga kaklase namin na kami kung wala lang akong ibang gusto.

Oo, may iba akong crush at alam din naman niya yun. Ang totoo niyan, nung una, isa lang siyang way para mapag-selos ung crush ko. Yung crush ko kasi na yun, crush ako dati, pero hindi ko pa siya gusto. Tapos nung nagkagusto siya sa iba, narealize ko na I feel the same way for him na rin pala. The worst part is ung crush nung crush ko ay ung Ate ng guy friend ko. Tanga lang no? So ayun nga, may crush akong iba, and this guy friend is just a way to make the guy I like jealous. That's why when people ask me if I like my guy friend, I say no. No kahit na kapag kasama ko siya, ang gaan sa feeling, parang I am who I am kapag kasama ko siya. No kahit nagtatampo ako kapag iba ung kasama niya. No kahit NAGSESELOS ako kapag inaasar siya sa iba. Ang gulo talaga nung nararamdaman ko para sa kanya nun. Siguro kasi may iba akong gusto kaya iniisip ko na kaibigan lang ang turing ko sa kanya. Siguro iniisip ko din na there's no way he would like someone like me, na may iba siyang gusto. At siguro, ayoko lang masira ung friendship na meron kami. It's too perfect to destroy. 

Some say, may  gusto daw siya sakin. Pero hindi talaga ako naniniwala. Ayokong maniwala unless siya mismo ang magsabi. Ayoko kasi mag-expect, baka mabigo lang ako. Pero hindi ko rin magawang isipin na meron nga kasi ramdam ko naman eh, ang kulang na lang talaga, may magsabi na isa sa amin.

Lumipas ang mahigit kumulang na dalawang taon, ganun ang takbo ng buhay namin. Pilit na itinatago ang nararamdaman sa bawat isa. Natatakot na masira ang magandang samahan. Kung dati, siya ginagamit ko para mapagselos ung crush ko, ngayon, ginagamit ko na ung crush ko para mapagselos siya. Lagi kong tanong, "When will you make a move?" o dapat ba ako ang gumawa ng move? 

Dumating ang araw na nanligaw na sakin ung crush ko. Oo, pumayag akong magpaligaw. Bakit hindi? Gusto ko siya, gusto niya rin naman ako. Masyadong close ung section namin nun, kaya ayun, kumalat sa klase. At simula nun, parang iniwasan na ako ni guy friend at madalas na siyang sumasama dun sa girl na sinasabi nilang may gusto daw sa kanya. Suddenly parang nawala lahat nung pinagsamahan namin. Nawala ung dating kami. Yung nasa isip ko nun? "Bakit siya na? Dati ako pa ang nasa pwesto niya. Ako yung lagi mong kasama, ako ung lagi mong katabi, pero bakit ngayon siya na? Ano bang nagawa ko?" Oh yea right, may nanliligaw na nga pala sakin, why would he interfere?

Months after, nawala na rin ung manliligaw ko. At nawala na rin ung dati kong kaibigan. Kaibigan nga ba? O ka-ibigan? Hay. Saan na nga ba napunta ung dati naming samahan? Sino nga ba ang nagkamali? Siya? Ako? O kaming parehas na hindi nasabi ang tunay na nararamdaman sa bawat isa at natakot na baka mabigo lang at masaktan? O siguro I'm just over-thinking things. Baka naman kasi wala talagang something. Nag-iisip lang ako ng kung anu-ano.

Lumipas ang panahon, naka-graduate na kami ng high school. Nasayang ang oras. I waited pero wala na talagang nangyari. Ngayon, parang kabilang na lang ako sa mga taong normal lang niya na kakilala, nothing special. Masyado na lang siyang pre-occupied sa mga friends niya. At kabilang si girl dun. Ewan, baka nga may gusto na rin siya dun eh.

Hanggang sa nitong nakaraang linggo lang, nagulat ako sa isa niyang tweet, "Sometimes, I wonder why we never came to be"

The first thing that came to me was, "Ano to? Tungkol ba samin to?"

HAHAHAHA. O di ba, ang kapal kapal ng mukha ko. I tried to ask him pero sabi niya wala lang naman daw, hindi ko na pinilit, wala na rin naman akong magagawa.

Simula nung araw na yun, iniisip ko, bakit nga ba? Bakit nga bahindi kami ang nag-end up sa isa't-isa? Kaya eto, nagblog ako just to let all my thoughts out. Ayoko ng isipin un. Past na yun eh. Siguro magpapasalamat na lang ako kasi nagkaroon ako ng kaibigan na katulad niya. Bihira lang ang pagpalain ng ganun kasi ang totoo niyan, napaka-choosy niya sa friends. Hehe.

Ayun. Enough drama.

Codenames

I don't think you noticed, but you see, I'm fond of using codenames. Not only is it fun but there actually is a reason behind it.

The story goes like this. 

Well, isang araw, nagblog ako. The end. Joke.

Isang araw, nagblog ako. Nagblog ako about sa crush ko. Nung una kasi, hindi ko malaman-laman ung pangalan niya. Ang dami ko ng pinagtanungan talaga nun. As in. Nagkakandaloka na nga ako nun, kasi matatapos na ung sem, hindi ko pa alam ang pangalan niya. Hanggang sa dumating ang isang araw, nagkita si Tropang Kitty at si Ex-Classmate niya. At nakita ko, kaklase ni Ex-classmate ung crush ko! So dali-dali naman ako sa pagtatanong kung anong pangalan niya. Well, hindi ako yung nagtanong. Si Tropang Kitty. Ayun. Nalaman ko. Ang saya-saya ko nun kasi last day of school nun. Kakatapos lang ng last exam namin for the sem. Pagkauwi ko, hinanap ko agad siya sa FB.

Bingo.

Add naman ako. At since hindi pa niya ina-accept, ung kinuha kong pic para gamitin sa blog ko ay ung current profile picture niya.

Dun sa blog na yun, sinabi ko ung buong pangalan niya. Binanggit ko pa dun na nasabi nung kaklase niya na gay siya, ek ek. Inisip ko kasi, blog naman to. At sa lawak ng internet, hindi naman niya makikita ang blog na yun.

Eh napakamapaglaro nga naman ng tadhana.

Nito lamang First Sem S.Y. 2012-2013, naisipan kong buksan muli ang blog ko, matapos ang ilang buwang hindi pag pansin dito.

Nagulantang ako sa isang comment na nakita ko.

Comment ni Crush dun sa blog ko na about sa kanya.

Ang nasabi ko na lang sa sarili ko nun, "Holy mother of beef! Ang tanga mo Lykaaaaa!"

Pano niya nakita?

Sinearch niya daw ung pangalan niya sa Google. And poof. Lumabas ang blog ko.

Eh ang pagkatanga-tanga mo nga naman talaga Lyka. Hahahaha. 

Sa sobrang shock ko, hindi ata ako nakatulog nun. Okay, OA. Nahirapan lang ako matulog pero nakatulog din. Anyway, ayun nga. Nagcomment siya. Napahiya ako sa comment niya ha.

Nakita ko, November pa ung comment na un.

NOVEMBER PA?!

May biglang pumasok sa isip ko, nung December kasi, (Yes, I remember it well) pumunta ako sa gym nun para puntahan ung prof ko sa Bar Operations na nagppractice ung flair. Ang gulat ko nun, kasi nandun siya! At tinitignan niya ko. As in! Parang kilala niya ko na ewan. Now I know the reason, nabasa niya pala ung blog ko!

Pinanood ko pa man din siya nung nag-final exam sila sa Bar. Nung nag-flair siya. Huhu

Tapos nung matatapos na ung sem na un. ung prof ko na pinuntahan ko sa gym, eeeeh, ipinakilala ako sa kanya. Not knowing, kilala na pala niya ako bilang ung babaeng nagkakacrush sa kanya na sinabi na bading siya at nagnakaw pa ng picture niya. Hahahaha.

Ang awkward tuloy kapag nakakasalubong ko siya sa school. Kainiiiis. Pero hindi ko pa rin binubura ung blog na un hanggang ngayon. Wala, remembrance lang. Ahihihi. Luka lang, pasensya na.

At iyon ang istorya. Ang dahilan kung bakit gumagamit ako ng codenames sa halip na tunay na pangalan sa aking mga blog.

Ingat ingat din :)

A Day to Remember

So yeah, it's a day to remember. Bakit?

Una, late ako nagising. Pupunta kasi ako sa Tagaytay. Dun sa hotel. Kasi daw, kelangan ko daw mapapirmahan ung COC ko dun kay Ms. Jackson. Balak kong gumising ng 7, para makaalis ng 8. Eh 8 ako nagising. So 9:30 na ako nakaalis sa amin.

Sakay ako sa trike. Tagal mapuno.

Sakay ako sa jeep. Monday. Rush hour pa rin. Traffic.

Baba ako sa terminal. Bayad. Hindi kinuha ung bayad ko, saglit lang daw. Naghintay ako. Wala namang pumapansin sakin so lumapit uli ako.

"Meron bang pa-Tagaytay?"

"Wala, wala."

I was like, WTF? Bakit niyo pa ko pinaghintay dun?!

Alis ako. Punta SM. Tawag si Mommy. Nagpapahatid ako pero sabi mag-commute na lang daw ako. Dun sa Balibago.

Sakay uli ng jeep. Punta ng Turbs.

Baba sa jeep.

Tawid.

May narinig ako sa likod ko, "Tatawid ka na nga lang tatanga-tanga pa! Tanga!"

Kung wala lang ako sa gitna ng kalsada nun, ngingiti ako, haharap sa kanya at sasabihing, "Kung ako tanga, ano ka pa? Ang bagal bagal mo kasi magdrive. Tang*na niyo po." Sabay bad finger. HAHAHA

Kabwisit ung ganon eh. SARAP PATAYIN.

Pero kahit na ganon, nanatili pa rin ang composure. Hahaha.

Byahe.

Baba sa complex. Tanong kay guard. Alam nniyo ung pakiramdam ko nung mga oras na to? Para akong batang nawawala. Swear.

Makalipas ang ilang minuto pa ng paglalakad at pagtatanong, nakarating na rin ako sa aking destinasyon -- ang sakayang papuntang Tagaytay! And what a surprise! Puno ang jeep. Dito talaga na-challenge ung mga binti ko eh. Dito ko na-experience ung mga nababasa ko sa mga comics. Yung tipong ung inuupuan mo wala pa sa kalahati ng puwitan mo. Oo, talaga. Grabe ung binti ko nun. Ayoko na maalala.

Ang haba ng byahe. Sobra. At dahil masakit pa rin ung binti ko, pagbaba ko ng palengke ng tagaytay, nagtrike na ako kasi tinatamad na akong maglakad. HAHA.

Ayun. Byahe uli. Pagkakababa sakay na naman ng jeep. This time, sumakay na ko sa maluwag. Ayoko ng maulit pang muli ang aking naranasan.

Nung papara na ako, nakita ko si Sir Bunso at si Sir OIC sa tapat nung tindahan. Nakaupo sa ilalim ng payong na parang mga bata.

"Para po."

Hindi ko alam kung bakit pero hindi ako narinig nung driver.

Nakatatlo na ata ako nun. Tsaka pa lang tumigil. Sa petron tuloy ako bumaba.

Lakad. Nakita ko si Sir Dingdong.

Yung reaction niya, parang namamalik-mata siya.

Ngunit siya'y nagkakamali. Totoong nandoon ako. Hahaha.

Gulat silang lahat. Sunod-sunod ung mga sinasabi nila.

"Bakit ka nandito?"

"Ikaw ba ung nagbigay ng spaghetti?"

"Salamat sa spag ha!"

"BAKIT MO INUPLOAD UNG PICS?" (Read: Galit na natatawa)

Basta ayun, ang saya saya lang nung salubong nila sakin, hindi ko alam kung sino ung una kong kakausapin. Hahaha.

Saglit lang ako sa labas, kasi baka naman isipin nila epalogs lang ako dun. Pumasok na din ako kasabay ni Sir OIC. Diretso ako sa Back Office.

"Good afternoon po Ma'am."

"Naku, wala si Ma'am Jackson....."

Alam ko na ang kasunod. Wala si Ma'am Jackson. Hindi ako makakapagpapirma ngayon! OMOOOOO. Ngiti ngiti ako kunwari. 

"Balik ka na lang sa weekend."

"Sige po Ma'am, next time magtetext na ako."

Alam mo ung feeling na matapos ng lahat ng paghihirap mo makarating lang sa lugar na un wala ka rin lang naman palang mapapala?! HAHAHA. Itinawa ko na lang talaga kanina.

Pumasok ako sa housekeeping office.

"Malas lang ba talaga ako o ano?"

"Bakit?"

"Wala si Ms. Jackson. Ugh."

Tawa sila. Ajuju.

Enter: Sir Enchong and Sir Marlon

Ang dami nilang sinabi eh, basta gusto nilang magpicture.

Kinuha ko si camera.

Pagpasok ko, ganto sila: 

:O

Bakit? Anong meron sa cam ko?

"Nahiya naman ako sa camera mo. Ikaw na." Sir Enchong

Hindi na lang ako nagreact. Hindi naman kasi to DSLR. Isa lamang itong ordinaryong digi cam. Mukha lang DSLR. HAHA

"Nako, mayaman talaga yang si Lyka. Mayaman na, matalino pa." Hirit ni Richard G.

"Wow, hiyang-hiya naman ako sa'yo ha!"

Lakas din nun eh. Mayaman daw ako? Tanggap ko pa kung sinabing matalino ako. Loljk. Hahahaha. Mayaman ba ung libre ung tuition fee kase scholar? Adik. Hahahaha.

React naman si Sir Ench at Sir Dingdong. Ayos daw pala ako eh. Inasar pa nila ako na ayos daw pala akong maging gf. Hahahaha basta ang daming sinabi. Utas na utas ako kanina.

So ayun, picture kami. Soon umakyat na din sila sa third floor. 

Tambay ako sa office.

Labas na.

Kain ng favorite na merienda ng mga OJT na burger, fries at scramble.

Ayun. Uwi-uwi din. Tapos na ang araw. 

Here are some pictures. Oh oh oh.

With Sir Dingdong and Sir Enchong

END :)

Emo Blog

Aking napagtanto, hindi ko na pala muling makikita:

Yung taong kapag nagsasalita, bubulol-bulol. Makaka-ilang ulit ka pa ng pagtatanong kung ano ung sinabi niya bago mo maintindihan.

Yung taong bigla-bigla na lang kakanta ng kanta na nasa tono nga, mali naman ung lyrics. Tapos kung magjoke hindi man lang nagbabago ung expression. Hindi mo tuloy alam minsan kung galit ba o hindi.

Yung taong wala ng ibang ginawa kundi ipagmalaki na kahit kinulang siya sa height, pinagkalooban pa rin naman daw siya ng so-called niyang kagwapuhan. At wala na atang araw na hindi ka niya babarahin. At yung hindi na namamansin ngayon.

Yung taong magjojoke out of the blue. Magugulat ka na lang na nagjoke pala siya, akala mo seryoso pa rin ung sinabi.

Yung taong tinitignan ka ng masama palagi, parang may masamang balak sa'yo.

Yung taong wagas kung wagas talaga makatawa. Parang nauubusan na ng hininga na ewan. Parang wala na bang bukas.

Yung taong kahit ang layo na niya sa kausap niya, nagsasalita pa rin. Kaya minsan may inutos na pala siya hindi mo pa alam. Hindi mo alam kung bipolar ba katulad nung naunang nabanggit kasi minsan papansinin ka, minsan hindi.

Yung taong akala mo ang sungit sungit, pero sobrang kabaligtaran pala niya ung totoo niyang ugali at mahilig magbigay ng tip. (Kahit wala pa akong nakuha sa kanya.)

Yung taong palaging nakangiti, pakiramdam mo tuloy kapag nakikita ka niya, may nakakatawa lagi.

Yung taong OA kung makatawa sa mga joke, tsaka parang nakakalanghap lagi ng air freshener na ginagamit ng housekeeping.

Yung taong akala mo tahimik pero nasa loob pala ang kulo. Akala mo 17 pa lang pero nasa 20 na pala siya.

Yung taong mukhang tanga palagi, makita mo pa lang siya, hindi pa nagsasalita sira agad ang araw mo.

Yung taong nakasama mo through the rough times. Lalo na nung napagalitan kayo nung resident manager.

Yung taong palaging bangenge. Tsaka ung tinakot ang halos buong housekeeping department lalo na ung mga RA ng dahil sa mga kwento niya na may nakikita daw siyang ganito ganyan.

Yung taong ayaw na ayaw mo sa kanya dati kasi nung dumating siya, puro problema na lang ata ung dinala niya sa'yo pero in the end magiging close din pala kayo.

Yung taong akala mo nung una, serious type pero kapag nakasama mo na, ah, hahalakhak ka talaga at the same time maiinis. Hahaha.

Yung taong palaging absent, palaging late at palaging nayayaya uminom.

Yung ibang tao. (AHAHA, hindi naman kasi ako close sa iba kaya wala akong maisip na idescribe sa kanila, at least minention ko. Hahaha)

Sila.

Sila ung mga taong nagbigay ligaya sa pang-araw araw kong buhay nitong nakaraang dalawang buwan.

Ngunit tila ba napakamapaglaro ng tadhana. Sa isang napakaikling panahon sila'y aking nakasama at sa isang iglap, sila'y aking iniwan. Nakakabitin. Ang bilis na talaga ng panahon ngayon. Parang kelan lang. Hindi ba sila pwedeng manatili na lamang na parte ng aking buhay? Bakit may mga taong dadating sa buhay mo pero aalis din? Bakit hindi na lang lahat ng tao na makikilala mo ay makakasama mo palagi? Bakit ganito ung mga sinasabi ko parang wala na sa tamang grammar? HAHAHAHA. Hay. Kasi naman, kasi. Nakakamiss talaga ung mga tao sa TLHT. Tapos wala pa kong magawa kaya eto tuloy ang resulta. Nag-eemote ako. OA na kung OA pero wala eh. Wala akong paki kung anong sabihin nila. Sila naman ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito. Naglalabas lang naman ako ng mga aking mga thoughts. Wala lang ang mga ito. Makakalimutan ko rin naman sila. Nako, ewan. Wala na namang sense ung mga sinasabi ko. Let's end this sh*tty blog.

End.

Give Me One More Night.

At ayun, sa wakas, natapos din ako sa OJT ko. Wala pa nga lang certificate. Huhu. Pero akalain mo yon? Sa likod ng lahat ng mga nangyari, matatapos din pala ako. Haaaay.

Siguro ang usual na feeling ng mga OJT na kagaya ako na nakumpleto na ung hours nila ay masaya. Pero sakin, iba eh. Kabaligtaran ung nararamdaman ko. Masyado kasi akong na-attach sa mga tao dun sa TLHT eh. Lalo na ung mga RA. Meron ding iba dun sa mga kapwa OJT ko.

Minsan nga napapaisip ako, bakit kelangan pa maka-meet ng isang tao, magiging close pa kayo kahit na alam mo naman sa sarili mo na aalis ka rin? Na iiwan mo din sila? Minsan hinihiling ko na sana hindi ko na lang sila nakilala, sana hindi na lang kami naging close ng ganun para hindi ako nahihirapan na mag let go. (Ang drama, parang boyfriend lang ah? Pero friends lang ang tinutukoy ko. Hahaha may pinaghuhugutan eh hahaha) Pero behind all that, ipinagpapasalamat ko pa rin na nakilala ko sila. Sa kanila ko kasi naramdaman na importante ako, na kailangan nila ako, na behind all my imperfections, wala lang sakanila un. Tanggap nila ako. At higit sa lahat, ang saya nilang kasama. Wala atang araw na hindi ako napatawa ng dahil sa mga kalokohan nila. Mabait din sila. Kahit na minsan sinumsumpong sila ng kanilang pagka-bipolar ung tipong kanina lang nakikipagtawanan lang sila sayo, the next minute susupladuhan ka na, masasabi ko pa rin na mabait sila. And they are the kind of people na hindi ka ibabagsak. Tutulungan ka pa nilang bumangon. Naramdamann ko un nung time na napagalitan ako at nung isa pang OJT ng resident manager ng hotel na si Ms. Jackson.Wala na atang makapapalit sa kanila. Sa ngayon. Charot.

Kanina, nung huling punta ko sa hotel, nagdala ako ng dalawang bilao ng spaghetti na favorite nilang mga RA. Hihintayin ko dapat silang bumaba kaso naisip ko, parang hindi ko ata kakayanin na harapin sila. So nag-decide na ko na umalis na. Bago pa ko makalabas sa hotel, nakita ko ung RA na may hawak sakin sa third floor.

"Siiiiir!"

Nagulat siya.

Sasabihin ko dapat, "Sir! Bakit hindi kayo pumasok kahapon? Hindi tuloy kayo nakasama sa mga picture. Hindi ko tuloy kayo maisasama sa report. Nagdala po ako ng spaghetti. Iniwan ko po sa office. Alis na po ako sir."

Pero naunahan ako ng lungkot. At bibigay na talaga ung boses ko kasi naiiyak ako. Hindi ko alam kung bakit.

"Bye sir!"

Yun na lang talaga ang nasabi ko.

"Grabe, hindi ka man lang nagpakain. Uwi ka na?"

Magrereact pa dapat ako sa sinabi niya pero tumango na lang ako at tumalikod, kasi tutulo na talaga ung luha ko nun. Grabe. Ewan. Ang babaw ba ng luha ko. Hahaha. Ang hirap lang talaga kasi iwan nung mga taong naging ka-close mo sa isang malayong lugar tapos hindi mo alam kung saan at paano pa uli kayo magkikita. Parang napaka-imposible ba.

Can you just give me one more night para makasama silang muli? Inspired ang blog na ito sa kantang "One More Night" ng Maroon 5. Yung ung kantang ipinasa sakin nung ibang OJT kasi nagtataka sila sakin kung bakit hindi ko alam ang kanta na un. Well, hindi naman sa hindi ko talaga siya alam. Naririnig ko naman siya pero hindi masyadong tumatatak sa isip ko. Ayun tuloy, nahiya naman ako sa kanila. Tinry ko sauluhin bago ako matapos sana ng OJT. Pero hindi ko pa rin saulo. Ajuju.

Pero kanina lang din na-realize ko, bakit ba ko ganto ka-OA? Sinusupladuhan na kasi ako nung isang RA na dati-rati eh nagrereply naman sa mga chat at text ko. Pero ngayon hindi na. So ganun na lang un? Porke hindi na ko OJT sa hotel hindi na ko papansinin? Wow ha. Nahiya naman talaga ako sa kanila. Para sakanila wala lang ang pag-alis ko, pero ako ganito. So dapat pantay lang. Dapat wala lang din sakin ang pagkawala nila di ba? Masyado akong nag-oover think. Hahaha. Makakalimutan ko din sila soon. Ugh. Sana nga.

Oh well. Enough drama. Babalik pa naman ako sa hotel sa monday para sa aking certificate. Sana eeeh makuha ko na. Sana pirmahan talaga ni Ms. Jackson :(


Bago matapos ang blog na ito, here are some pictures with them.

With lukang Glai

With Jean and Diana

With my supposed to be favorite RA, Sir Oyo,
Imerry, Kate and Sir Glenn

With mabigat na si Sir Marvin

With our OIC, Sir Joel

One Night Only.

Dati, sinabi ko na sa sarili ko, hindi na ako magpapakalasing. EVER.

But no. Nangyari ulit nito lamang December 20, 2012 sa boarding house ng isa sa mga kasama kong OJT dun sa hotel na tatawagin na lamang nating Richard G.

Ang unang plano kasi, mag-iinom dun sa may Picnic Grove sa bahay nung isang opisyales sa aming department na walang iba kung hindi Housekeeping. So, nagdala ako ng Kinulob na Itik.

Nung dumating ung araw na un, bigla akong tinamad. Hindi ko alam pero bigla akong tinamad, pero matagal na rin naman talaga akong tamad. Hindi na ako nagulat don. Haha. Nung araw din na yun, na-assign ako sa second floor kasi kulang sila dun, ang nandun lang eh si Sir Oyo at ung isang OJT na itatago ko na lamang sa pangalan na Calaber. Sabi ko sa kanila, "Hala, sayang naman ung dinala kong itik, baka mapanis." Ito namang si Sir Oyo, naisipang mag-inom. So payag naman kami nito ni Calaber. Dumating si isang RA, na si Sir Dimples (May dimples nga ba un? Ah basta.) Narinig ung pinag-uusapan namin. Narinig si itik oh. Gusto daw niyang matikman so sasama daw siya samin. Ang problema namin, wala pa kaming place at walang magrerelay ng message sa mga taga-itaas (Third floor). So, siya ung nagsilbing messenger namin. Naisip namin, kina Richard G. na lang. Bawal kasi samin kasi, bawal ang bisita na lalaki. Maarti si landlord eh. Hahaha. So ayun, ok na. Pumayag na si Richard G. Dumating na rin ang mga tiga-itaas na RA na si Sir Dingdong at si Sir Enchong (Enchong talaga tawag sa kanya dun, hindi ko na binago kasi hindi naman nasabi ung totoo niyang pangalan haha) So game na game na talaga. Kelangan na lang hintayin mag alas-singko.

Ano daw ang iinumin?

Tahimik lang ako. Bahala na sila.

T-ice? No. Bigat sa tiyan.

Empi? Pede.

Gin? Oo sila.

Pero ako, NOOOO.

Una ko pa lang natikman ang gin nung first year ako sa bar subject, alam ko ng iba ang tama sakin nung letseng un. Pero wala naman akong nagawa. Un ang gusto nila.

Nag-five na. Out out din.

Punta na sa boarding house ni Richard G. Nag-mix na si Sir Enchi. Melon Juice. Kopiko. Gin.

Inom inom din.

(Ngayon ko lang narealize, ano nga ba talaga ang purpose ng blog na to? Ano bang patutunguhan nito? Wala namang kwenta ung mga sasabihin ko dito. Anyway, kwento ko na din. Nasimulan ko na eh.)

Kwentuhan here. Kwentuhan there.

Basta ang the best talaga nung gabi na un, ay nung sinabi ni Sir Enchi sakin na, "Pa-insert ng sim, magpapatugtog lang ako."

UTAS. Yep, that was me. Utas talaga. Hahahahaha. Hay, kapag naalala ko un, natatawa pa rin ako. Haha.

Tas aun, kwentuhang pag-ibig. Kwentuhang trabaho. Madami.

May isang beses, ako, si tanga. Sinabi kay Sir Oyo na, "Sir! Nakakamiss kayo! Promise!"

Tapos eto namang si Sir tanga, pinagkalat sa HK Dept. Kakaadwa. Lagi tuloy akong inaasar. Amfs.

(Sa totoo lang, tinatamad na ko magkwento so I'll end it here. Ang nangyari lang naman kasi sakin eh, nalasing, nagkaron ng matinding hangover kinabukasan, kaya bangenge ako kinabukasan habang nasa duty. Para akong lumulutang. Lels. Nangyari na to dati nung OJT ko nung summer. Hindi na ko nadala. Hahaha.)

At dahil eto na rin naman ang topic, imemention ko na ung isang pangyayari na hindi ko talaga malilimutan.

Ten days after, birthday ni Sir Oyo. Punta kami sa kanila. (Mahal nga ng pamasahe eh. 25. Ajuju.)

Kain. Picture. Fail nung cam ko nun. Nalobat. Inom T-ice. Inom nung iniinom nung mga RA. (Coke. Alpine. Rum ata.) Ang bigat bigat ng tiyan ko nun. Naka-ilang balik ako sa CR para magbawas pero ayaw talaga. Hahahaha. Hindi ko tuloy naubos ung T-ice na bottoms up dapat sa sakit ng tiyan ko, pero kaya ko talagang ubusin un. Kaso lang. Hay. Wrong timing talaga lagi si tiyan.

Anyway, balik dun sa moment.

Pauwi na kami nun. Ang layo nung bahay nila Sir dun sa hi-way. Suggestion nila, maglakad na lang since onti lang din naman ung trike na dumadaan.

Lakad kami. Hapong-hapo naman ako.

Nangunguna sa paglalakad sila Sir Newscaster, Sir OIC, Sir Bunso at Sir Oyo. Nasa hi-way na kami nun, tumatawid. Nakatingin lang ako ng diretso kasi wala namang sasaksakyan na dumadaan. Si Sir Bunso, diretso lang din sa paglalakad, katapat ko siya eh. Tinawag siya bigla ni Sir Oyo.

Lingon. Diretso sa paglalakad.

BOOGSH.

HAHAHAHAHAHAHAHAHA.

Utas talaga ako sa nakita ko.

Nauntog dun sa bakod si Sir Bunso. Swerte niya hindi siya nalaglag dun, kundi, gulong siya talaga dun. Five minutes ata kaming tatlo ni Sir Oyo at ni Sir Bunso tumawa nun dahil sa nangyari. Kaming tatlo lang kasi ung nakakita ng buong pangyayari. Hahahaha. Hay naalala ko naman tuloy. Tumatawa ako dito habang nagtatype. Parang tanga talaga. Nahulasan ako sa katatawa talaga.

Ayun. Tapos na ang kwento.

Last day ko na bukas sa hotel. Imbis na magsaya ako, parang mas nangingibabaw ung lungkot kasi ang saya saya talaga kasama nung mga luko-lukong RA na un. At aaminin ko, I like one of them. Hindi ko na sasabihin kung sino. Baka may makabasa sa kanila nito at maging isyu pa. Hahahays.

Sana pirmahan ni Ms. Jackson ung clearance ko. :(



End.