Strangers

At dahil Thursday na ngayon, konting TBT muna. 

Well nakita ko kasi sa FB na birthday ni EX-FRIEND kahapon (August 21). Marami ang hindi nakakaalam ng kwento na ito. Ang mga sumusunod na iyong mababasa hindi kasinungalingan. Totoo ang aking mga sasabihin. I never lie. Well, sa blog. :D

Grade two kami nun. Nasa kalagitnaan na ng school year nang biglang may isang balita na dumating. Magkakaroon daw kami ng bagong kaklase. Napaka-unsual. Sino ba naman ang papasok ng kalagitnaan ng school year? Paano sila makakahabol sa mga lesson di ba?

Dumating ang araw na pumasok na sila. Dalawa sila. Magpinsan. Pilipino sila pero galing silang Japan. Yung isa ay babae, ung isa naman ay lalaki. Nung time na yon, si girl lang ung fluent sa Filipino. Si boy, hindi. Hindi ko actually matandaan kung bakit ganon pero siguro mas matagal si boy don sa Japan. At ung boy na un ung tinutukoy kong ex-friend. Though naging close rin naman ako don sa girl. Galing silang Japan. It figures kung bakit nag-transfer sila sa kalagitnaan ng S.Y. Pede kasi sa Japan un eh. 

Nung time na iyon, may best friend ako na itatago na lamang natin sa pangalan na Aura.

Sa hindi malamang dahilan, kaming dalawa ni Aura ay naging close dun sa dalawang bagong students. Ilang araw lang, nagka-crush si Aura kay Boy. Hindi naman maiiwasan kasi may taglay talagang charm ang batang lalaking iyon. Nakakaintindi siya ng tagalog pero hindi siya masyado makapagsalita ng tagalog. Despite that, nagkaintindihan pa rin kami through his cousin. Tinatranslate niya. Lol haha. Kapansin-pansin ang closeness namin non. Kaya medyo nag-aalala ako nun kay Aura kasi nga crush niya. Since bata pa kami non, wala namang hidwaan na nangyari between us. 

Isang moment lang talaga ang naalala ko na kasama si ex-friend. Nung Christmas party ata un o feast day pero parang Christmas Party nga. Magkatabi kami ng upuan. May dala siyang bottle water na galing Japan. So malamang sa malamang eh ang nakasulat don ay Jap characters. Ang ginawa niya, pinabasa niya sakin yon. Sabi ko, hindi ko naman alam yon. Itatranslate niya raw para sakin. Alam mo kung anong sinabi niya non?

"Pa-nget si Lyka." 

Sabay smirk. Lol. Smirk talaga. 

Take note, medyo nakakatawa pa ung pronunciation niya non kasi nga hindi siya fluent sa tagalog nung time na yon. Hahahaha. Hanggang ngayon, sa tuwing maalala ko yon, natatawa pa rin ako. Siguro sa sobrang nakakatawa un lang ung nahuhugot nung memorya ko. Nasa unconscious state ung ibang memory. (Naks Psychology yan haha).

So ayun, nung nag grade three kami, sa pagkakatanda ko, bumalik si ex-friend sa Japan. Tapos si girl nag-repeat ng grade two kasi nga halos patapos na ng school year sila pumasok non.

Hindi ko na maalala kung kelan uli bumalik si ex-friend sa school namin non. Ang nagreregister na lang sa utak ko ay nung HS kami tsaka ko na lang uli siya nakita. Ahead ako ng one year kasi nga nagrepeat sila. Nakasama ko pa nga siya sa football varsity non. Pero hindi kami nagpapansinan. We're like complete strangers. Hindi mo aakalain na close kami dati. Di ba, kung iisipin mo, parang sayang ung nangyari dati. Parang napunta lahat sa wala. Nabaon na lang talaga sa kailaliman ng utak ko at niya ung mga memories nung bata kami.

Ngayon, first year college siya, samantalang ako, third year na. Bumalik kasi siya sa Japan last year. Tapos ayun, this year, bumalik uli siya ng Phils. Medyo magulo. At eto pa, pareho sila ng course nung kapatid nung kaklase ko. Small world. :))

Kahit na ilang taon na ang nakalipas, meron pa rin talagang nananatili na konting memories na nakakatuwa. Pero napapaisip ako, nasasagi din kaya ako at kaming mga naging kaklase niya noong mga panahon na yon sa isip niya? O nakalimutan na niya lahat?

Weird Things in Life

Dahil tinatamad pa akong gumawa ng school works, magba-blog muna ako! Hooray. Ewan ko talaga kung paano nakakasurvive ung scholarship ko sa katamaran ko. Huhu.

ANYWAYS.

Kanina, rather, kahapon, paakyat na kami ng fourth floor for our next class. Bago kami sumampa ng hagdan, tinawag kami ni prof. May sinabi siya na talaga namang nawindang ako. I-compile daw namin ung quizzes namin sa iba't-ibang subjects namin. Ang problema, hindi ko na alam kung saan ko sila nailagay :'( Kelangan na daw un sa Monday. After non, nag-usap usap kami tungkol don kasi talaga namang nakakabigla.

Umakyat kami ng hagdanan mula sa ground floor, maya-maya, narealize namin, nasa third floor na agad kami! Lahat kami nagtataka kung bakit ang bilis nung pag-akyat namin. Para bang nag-skip kami sa second floor, ganon. Ewan. Ang gulo talaga. Mga five minutes kaming nawindang sa kakaibang pangyayari na iyon. Jumper lang ang peg. Hahaha. It's unexplainable. Mababaliw lang kami kapag inisip namin. Haha

After non, may magandang nangyari, hindi ko na ikukwento. :)

Ayun lungs. Sabi nila i-blog ko e.

Life as We Know It

During our General Psychology class, we were asked to watch a movie entitled "Life as We Know It". The film started with the scene where Eric and Holly were about to go on a date but it was not successful. It was a set up by their best friends, Peter and Allison, who were married. Several months later, Peter and Allison had their baby but in just a short time, they were killed in an accident. Holly and Eric was informed that they were named as the guardians of the orphaned kid, Sophie. This is where the story really starts. They were left with the choice to live in one house and take care of Sophie in order to fulfill their best friends' wishes. The two thought that it would be easy, but they were completely wrong. There were always conflicts between them at first but it slowly diminished as time goes by.

The movie showed how Holly and Eric dealt with their problem about the baby. They clearly hate each other which made things really hard for them. The problem doesn't end there. They were both single that is why they don't know how to deal with babies. Instead of giving up, they took advices from their neighbors, they made a schedule and they took turns on taking care of the baby. Just when things were going great, there came conflicts with their jobs. Eric is a director of games (specifically basketball). There was a time when he had to bring the baby to his workplace because Holly had an appointment that time. He can't leave the baby at home. On the other hand, Holly has her own bakery which was currently being expanded. She had to stop the renovation in order to pay their expenses at home. Eric offered to invest his savings to Holly's bakery so that she can continue with the renovation. Holly didn't accept it at first because she would not want to get help to get help from someone like him. That was the part when Eric said something to Holly.

"Having somebody help you doesn't mean that you failed. It just means that you're not in it alone."

What he said made Holly agree and that was the start of their mutual understanding.

It was also shown that despite the problems, the characters didn't lose hope. They had overcome those things while keeping in mind their best friends' intentions of choosing them, they realized that they trusted them more than the other people and they were like a family. They were motivated by those thoughts.

This movie made me realize  that no matter what happens, no matter how tragic things are, things will always get better. Don't ever think that problems are the end of all things. They are just challenges that we need to take in order for us to learn and be stronger. And just like the old saying, "Things happen for a reason." You may not know, those problems may lead you to love. :)

Farsighted

Hindi ko alam kung anong connection nung title dito sa gagawin kong blog. Gusto ko lang i-share ung sinabi samin nung prof namin isang beses sa klase.

Tingin ka ng tingin sa malayo, hindi mo tuloy makita ung mga taong malapit sa'yo.

Hindi ko alam kung bakit pero tinamaan ako dun. Kasi parang ganon lang ung nangyari before ung subject na yon. Nagpunta kasi kami nun ng fourth floor sa new building, magpapa-photocopy. Saktong-sakto, pagbukas ko nung elevator, may nakita ako. Sino pa nga ba? Kundi si crush. Literal talaga ung sinabi nung prof namin e. Nakatingin ako sa kanya sa malayo. Pero in deeper explanation, hindi ko siya mareach. Masaklap na katotohanan talaga un. Tanggap ko na. So ayun, sa kakatingin ko sa kanya, hindi ko nakikita ung mga taong malapit sa kin. Napaisip naman ako don, wala naman akong ibang kasama kundi ang aking mga frands. Hahaha. Ewan ko ba talaga kung bakit ang malas ko sa lovelife. Pero okay na rin. No distractions. Lol.

END

Hanggang Tingin na Lang

May mga bagay sa mundo na gusto nating makuha ngunit hindi natin magawa. Bakit? 

Dalawa lang yan eh. 

Dahil hindi para sa 'tin yon o dahil hindi tayo gumagawa ng paraan para makuha natin un. 

Halimbawa na lang, sa mall. Pag nakakita ka ng magandang damit, sasabihin mo sa sarili mo, mag-iipon ka. Pero nakalipas na ang dalawang buwan hindi ka pa nakakapag-ipon. Nagbago na ung mga display, wala ka pa ring pangbili. O kaya naman may pambili ka nga, pero wala na palang size na kasya sayo. Hahanap ka na lang ng iba kahit na ayaw mo.

Para lang 'yang pag-ibig eh. It's either hindi ka kumikilos para mapansin ka niya or hindi siya para sa'yo. Wala ka na lang ibang magagawa kundi ang tanawin siya mula sa malayo, mag-imagine ng kung anu-ano sa utak mo, mag-stalk sa fb at twitter niya at abangan siya sa paglabas niya ng room para lang makita mo siya.

Ang sarap magkaron ng crush no? Yung tipong bawat paggising mo sa umaga excited ka kasi papasok ka naman, makikita mo na naman ung crush mo. Tapos makakasalubong mo pa kasi magkatabi lang ung room na aalisan niya at pupuntahan mo. Kahit na sandali mo lang siya makita, masaya ka na. Hindi mo naman kasi siya pedeng tignan ng matagal kasi masyado halata. Tapos excited ka pa tuwing may meeting kayo sa org kasi makikita mo siya. Grabe pa ung gagawin mong poker face kapag kinakausap ka niya. Pero aminin mo man o hindi masakit din magkaron ng crush kasi sa kaka-subabay mo sa fb at twitter niya, di mo maiwasan na makakita ng mga post na hindi kaaya-aya. Mga post na tungkol sa ibang girlalu tapos ka-tweet pa niya  lagi. Wala eh, hanggang dun na lang talaga ung mga magagawa mo kasi nga, hindi ka niya mapansin, o kung napapansin ka man niya, nakikita ka lang niya bilang isang kaibigan, schoolmate, o ka-org. Hanggang pangarap mo na lang siya talaga. Pero ung mas masakit eh ung lalo mong narerealize na hanngang don na na lang dahil sa mga kaklase mo. Sasabihin sayo, bagay kayo. May crush din daw siya sayo. Tumingin daw siya sayo. Mga salitang paasa.Imbis na matuwa ka, lalo ka lang malulungkot dahil sa mapait na katotohanan na imposibleng mangyari un.

Kaya idadaan mo na lang sa blog lahat ng saloobin mo. Dun mo na lang ilalagay ung mga gusto mo sabihin sa kanya kahit na alam mo naman na hindi niya mababasa. Pero in my case, nabasa niya. Hopefully, etong isang to ay hindi niya mabasa sapagkat wala na talaga akong mukhang maihaharap sa kanya.

Nakakainis, ang pangit nung pagkakagawa ko ng blog na to. Wala ako sa mood. Tama na ang da-da.

The Reasons

Bago ang lahat, ngayon ko lang na-realize na nakakaduling background ng blog ko. Hayaan na, tinatamad ako paltan.

Bihira lang mangyari sakin na maging ka-MU ko ung crush ko.

So medyo napag-isip isip ko kung bakit.

Bakit nga ba?

May ilan akong kasagutan sa tanong na yan batay sa aking pananaw which applies to different kinds of situation.

Una. Hindi ka kasi gumagawa ng paraan para mapansin ka niya.

Aminin mo man o hindi, totoo yan. Karamihan kasi sa mga kababaihan, kilalang-kilala ung mga crush nila. Lahat ng detail about sa kanya alam mo (salamat sa FB). Tipong buong pangalan, birthdate, height, weight, size ng paa, paboritong kulay, paboritong pagkain, miski ung nunal niya alam mo kung saan nakalagay. Sa tuwing makikita mo siya tila ba nanlalambot ang iyong mga tuhod sa sobrang kilig. Parang siya lang ung tao sa mundo mo. Pero ang tanong, kilala ka ba niya? Nag-eexist ka din ba sa mundo niya? 

Eh bakit kasi ang nagagawa mo na lang ay tumingin? Bakit hindi mo magawa o subukan man lang mag-hi kahit na alam mong hindi ka niya papansinin? Palagi ka na lang nagtatago kapag nakikita mo siya. Tapos magtataka kung bakit hindi ka niya crush. Eh malamang, hindi ka niya kilala e.

Pangalawa. Feeling mo lang hindi ka niya crush pero crush ka talaga niya, natatakot lang siya o hindi niya rin alam.

Okay, wag masyado feeler. Bihira lang mangyari ung ganto. Parang 1 out of 100 katao lang ang nakaka-experience nito. Dalawang klaseng tao yan e. Ung unang klase ay ung tinatawag nating torpe. Hindi niya masabi sayo na crush ka niya kasi natatakot siya na baka wala kang gusto sa kanya, na baka mabigo lang siya. Kaya ang ginagawa na lang niya e umaarte na parang wala lang ang lahat, normal lang. Worst case, umaarte siya na masungit at walang paki sayo kasi ayaw niyang maramdaman niya ung nararamdaman mo (may pinaghuhugutan). Yung pangalawang klase, ay ung tinatawag nating tanga. Yung may gusto na siya sa'yo, halatang-halata na ng ibang tao pero hindi pa rin niya ma-realize?! Masyado kasi nagdodominate ung utak nung ganong tao. Matalino nga, pero pagdating sa pag-ibig, bagsak.

Pangatlo. Hindi ka type o masyado lang talaga mataas ung standards niya.

Hindi ka pangit. Walang kulang sa'yo. Sadyang bulag lang talaga ung crush mo kaya hindi ka din maging crush. Masyado kasi nasisilaw ung ibang lalaki sa kagandahan ng ibang babae. Hindi ba ga tumingin muna sa personality. Puro face value ang basihan. Nakakainis kaya yon. Pero wala naman kasi talaga tayong magagawa e. Iba-iba rin kasi talaga ung tipo ng isang tao. Meron ang gusto, outside looks, meron namang sa loob tumitingin. By loob, I meant personality, 'kay? Kaya naman, wag kang magbago para sa crush mo para mapansin ka niya. Magbago ka para sa sarili mo. O kaya naman, just be yourself. Malay mo may makita kang tao na magugustuhan ka hindi dahil maganda ka o pangit ka kundi dahil sa kakaibang personalidad mo. Kalimutan mo na ung walang kwenta mong crush na hindi ka ma-appreciate.

Pang-apat. May iba siyang gusto.

Eto na ata ang pinaka-common na dahilan sa lahat. Tipong siya lang ung nag-eexist sa mundo mo tapos siya may ibang tao na nag-eexist sa mundo niya. Wala talaga tayong magagawa kung may ibang gusto ung crush mo eh. Meron kasing solid talaga ung pagmamahal niya dun sa isa eh, ung mula pagkabata pa lang mahal na niya. Soulmates sila e. Yung feeling mo meant to be ka sa kanya, pero feeling nung crush mo, meant to be siya dun sa gusto niya. Ganon. You get the point.

At ang pang-lima. Hindi kayo meant to be.

Aray di ba? Pero totoo. Wag mo na ipagpilitan ang sarili mo sa crush mo kung hindi ka talaga niya mapansin kahit anong gawin  mong pagpapapansin, kung hindi ka talaga niya type o may iba siyang gusto. Ikaw lang din ang mahihirapan. Alam mo yon. At isa pa, hindi yon hinahanap. Matuto ka na lang kasing maghintay, dadating din naman un e.

Bago ko tapusin ang blog na ito, may isang advice lang ako sa iyo, aking mambabasa. Kung may crush ka sa isang tao, sabihin mo sa kanya before it's too late. You will never know naman kasi. Wag ka ng gumaya sa kin na habang buhay ko na lang tinatanong sa sarili ko na, "Ano kayang mangyayari kung sinabi ko sa kanya?" Pero kung artista ung crush mo o kung hindi ka naman talaga kilala nung crush mo, as in you're a total stranger for him or her, wag mo ng subukan. Mapagkamalan ka pang stalker.

Second Chance

Dapat nga bang magbigay ng pangalawang pagkakataon sa isang taong nakasakit sa'yo?

Kung ako ang tatanungin, hindi dapat. Kase wala rin namang magbabago, mauulit lang ang mga nangyari. May pinaghuhugutan ba? Well, ganito kasi yan.

Second year high school ako nung una ko siyang nakilala. Nakakatawa nga kapag naaalala ko. May crush kasi ako sa isa niyang barkada na itatago na lamang natin sa pangalan na "Mike". Ang gwapo gwapo niya kasi talaga. Matangkad, matalino, magaling magbasketball. 3 M's ba? Hmm. Pede. So pano ko nga ba siya nakilala?

Acquiantance party nung araw na un. Mga bandang July. Nagsasayawan na nun eh. Nakaupo lang ako nun with my earphones on. Hinihintay ko bumalik ung mga kaibigan ko na nakikipagsayaw sa iba. Ayoko talaga makipagsayaw. Nakakatamad kaya.

Maya-maya, nakita ko ung crush ko. Papalapit. I was like, "Oh my gosh. I must be dreaming." I felt my cheeks burn. Tumungo ako kahit wala namang makakakita ng itsura ko kasi madalim. Baka napapangiti na ako mag-isa eh. 

Pagtingin ko uli, ibang lalaki na ung nasa harap ko. Ung crush ko, kausap ung adviser namin.

"Pede ka bang maisayaw?"

Wait. Familiar tong lalaking to ah. Barkada ni Mike! Holy. Buong akala ko pa man din ako ang isasayaw ni Mike. Hindi pala. Nagpunta lang siya dun para samahan ung kaibigan niyang itatago na lamang natin sa pangalan na "Mark".

Pumayag ako. Nagsayaw kami. Tinanong niya ung pangalan ko. 

Ilang araw lang ang nakakalipas nagkatext na kami. Kinuha niya ung number ko dun sa barkada niya na kinuha ung number ko dun sa classmate ko. Okay, basta. Yun na un.

Obviously, may gusto siya sakin. Obviously din na hindi ko siya gusto kasi ang gusto ko nga ay si Mike. Ramdam naman niya eh, kaya eventually, lumayo siya, nagkaron na siya ng ibang gusto. Nung nalaman ko un, tsaka ko lang narealize na may gusto na rin pala ako sa kanya. Ang tanga lang di ba? 

Hindi natapos doon ang lahat.

Dumating ang summer bago kami mag-third year. May inihatid na magandang balita sa 'kin ung kaklase ko. Balak daw akong ligawan ni Mark. Yep. May gusto pa rin ako sa kanya non. Pero at that time, hindi pa ako ready sa ganun. Kasi ako ung tipo ng tao na seryoso sa studies. (Charot) So sinabi ko sa kanya un. Sige daw maghihintay siya. That time, close na close ako dun sa isa kong kaklase. As in palagi kaming magkasama. Umabot sa punto na akala nung iba, kami. Pero hindi. (View my previous blog for more info). Na-misinterpret niya ata un. So ang nangyare, bigla na lang siyang hindi nagparamdam. Nalaman ko na lang, may girlfriend na siya. Ang dami na nga nagsasabi na masyado na daw akong nagpapakatanga sa kanya. Ang dami-dami naman daw ibang lalaki na mas gwapo sa kanya. Ang totoo kasi, medyo hindi siya pinalad sa itsura pero ako kasi ung tao na hindi masyado tumitingin sa itsura. Nagtataka nga rin ako kung bakit ang dami kong kaagaw sa kanya kahit ganon ang itsura niya. Well, may ganon talaga eh. Bentang-benta sa mga babae kahit pangit. Lol. Anyway, ang sakit lang talaga  nung nangyari. Grabe. Hanggang ngayon. Pero wala na kong feelings sa kanya. Ang sakit lang isipin. Mehehe.

Sa sobrang sakit, sabi ko sa sarili ko kakalimutan ko na siya. In other words, magmomove on na ako.

Hindi pa din natapos don ang lahat. Oo, may kasunod pa te.

Di naglaon, nagbreak sila nung girlfriend niya nun. Dumating ang fourth year.

Nung first day of school, pumunta sila nun nung mga barkada niya sa school. Nakita niya ako. Tinext niya ako. Bakit daw parang gumaganda daw ako. HAHAHA. Totoo to. Basta ayun, nagsimula sa mga ganun ganun. Tapos dumating ung araw na manliligaw na ULIT siya. Gulong-gulo na talaga ako at that time. Kasi baka mangyari na naman ung nangyari dati. Yung bigla siyang hindi magpaparamdam tapos bigla siyang magkaka-gf. So sabi ko, pag-iisipan ko muna. After non, nawala na naman siya. Yep. Naulit nga. At ang tanga-tanga ko kasi nag give in pa rin ako kahit alam ko na ang mangyayari.

Lumipas ang isang buwan, bigla siyang nagtext sorry daw sa lahat ng mga nagawa niya. Hindi ko alam, pero hindi ko magawang magalit sa kanya. Nung araw na nag-sorry siya. Tinanong ko siya kung bakit ang tagal niyang hindi nagtext. Alam mo kung anong sabi niya? Naguguluhan daw siya. Bakit? Dahil ba hindi siya makapili kung sino ang unang liligawan niya? Dahil ba hindi siya makapili sa mga babaeng gusto niya? After non, nung araw din na yon, bigla na naman siyang hindi nagtext so naisip ko, sincere ba talaga tong tao na to?

So wala, I went on rage mode. Ayoko na talaga. Suko na talaga ako sa kanya.

Until one day, nagtext siya dun sa isa kong kaklase gamit ang ibang number.

So nagtaka ako. Bakit sakin hindi siya nagtetext pero sa kaklase ko nagtext siya at iba pa ang gamit na number?

Doon na talaga ako napuno. Nagalit talaga ako sa kanya nun. Pero bigla siyang nagtext. At ano pa nga ba? Lumambot na naman ang puso ko sa kanya. Tinanong ko uli siya kung bakit hindi siya nagtext sabi niya, nawala daw ung cellphone niya sa lrt. Sinendan daw niya ako ng message sa fb. Binigay niya ung number niya don. Hinintay niya daw ang text ko pero walang dumating. Hindi ako naniwala sa mga sinabi niya, alam ko kasi na gumagawa na naman siya ng dahilan. Nagalit talaga ako sa kanya nun at sa sarili ko. Hindi na ako nadala. Alam ko namang ganun na naman ang mangyayari pero hinayaan ko pang mangyari ulit. Nacurious ako sa sinabi niya. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ko nakita ung message na un. Pero nung chineck ko uli pagkasabi niya, nandon nga. Tuesday niya sinend pero Friday ko na nabasa. It's too late.

That next night he asked me, "Gusto mo pa bang ituloy to? Kasi kung ganito pa lang tayo ngayon pano pa sa susunod"

Yun ung pinakamasakit na mga salita na nabasa ko sa buong buhay ko. Ang masaklap pa non, nung nabasa ko un, nasa computer shop ako. Napa-out ako nun kasi hindi ko talaga kinaya. Ayun. Doon na nagtapos ang lahat.

Ang dami ng sinabi ko no? Pero ang point ko lang naman ay hindi naman masama magbigay ng second chance. Kasi sabi nga, "learn to forgive". Pero third chance? Pag-isipan mong mabuti te, hindi kaya nagpapakatanga ka na?



Oha. Pede na pang wattpad ang kwento ng lovelife ko no? :)

Why We Never Came to Be

Hayaan niyo muna ako mag-emote this time.

Once, I had a guy friend.

I can't exactly remember when we started to be so close. All I know is that we were classmates back then, we both like reading books and manga. Lalo na ung "Naruto". Lagi talaga naming pinagkukwentuhan un. Lagi din ako nanghihiram ng libro sa kanya. Madami kasi siyang libro. Mayaman kasi siya (ata). Hindi naman sa sinasabi kong mahirap ako. Ang sakin lang kasi, mas gusto kong ginagastos ung pera ko sa masarap na pagkain kesa bumili ng libro. Pero kung madami talaga akong pera, bibili ako. Kumbaga mas priority ko un, kesa sa libro. Pero un lang naman talaga ang pinagkakagastusan ko eh. Anyway, ayun, lagi kaming naghihiraman. Tuwing lunch lagi kaming magkasama, nagkukwentuhan. Hanggang sa naging close kami.  Nalaman namin na marami pala kaming similarities sa isa't-isa. Hindi lang sa mga bagay na gusto namin pero pati ung birthday namin. Naalala ko tuloy nung nagtalo kami one time kasi mas matanda ako sa kanya ng 5 hours, hindi ko matanggap na mas matanda ako sa kanya. Palagi din kaming magkasama, gusto niya lagi ako ang partner niya. Kapag may assignment sa Math tapos hindi namin ma-gets, ako lang ung tinuturuan at pinapakopya niya. Gusto niya ako lagi ang katabi niya sa jeep kapag pupunta na kami dun sa public school kapag matuturo na kami sa mga bata. Gusto niya katabi niya ko sa sitting arrangement. Naalala ko tuloy nung recognition namin nung third year. Magkapartner kami ni Guy sa entrance. Hindi un sinasadya, nagkataon lang talaga. Sabi tuloy nung mga teacher, "Hindi talaga mapaghiwalay tong dalawang to". Oo, kahit ung mga teacher nahahalata un. Pati nga ung ibang year level, akala nila kami. To tell you, medyo sikat siya nung high school, matalino kasi un, laging kasali sa mga contests tapos gwapo pa. San ka pa? Iniisip na nga din sana ng mga kaklase namin na kami kung wala lang akong ibang gusto.

Oo, may iba akong crush at alam din naman niya yun. Ang totoo niyan, nung una, isa lang siyang way para mapag-selos ung crush ko. Yung crush ko kasi na yun, crush ako dati, pero hindi ko pa siya gusto. Tapos nung nagkagusto siya sa iba, narealize ko na I feel the same way for him na rin pala. The worst part is ung crush nung crush ko ay ung Ate ng guy friend ko. Tanga lang no? So ayun nga, may crush akong iba, and this guy friend is just a way to make the guy I like jealous. That's why when people ask me if I like my guy friend, I say no. No kahit na kapag kasama ko siya, ang gaan sa feeling, parang I am who I am kapag kasama ko siya. No kahit nagtatampo ako kapag iba ung kasama niya. No kahit NAGSESELOS ako kapag inaasar siya sa iba. Ang gulo talaga nung nararamdaman ko para sa kanya nun. Siguro kasi may iba akong gusto kaya iniisip ko na kaibigan lang ang turing ko sa kanya. Siguro iniisip ko din na there's no way he would like someone like me, na may iba siyang gusto. At siguro, ayoko lang masira ung friendship na meron kami. It's too perfect to destroy. 

Some say, may  gusto daw siya sakin. Pero hindi talaga ako naniniwala. Ayokong maniwala unless siya mismo ang magsabi. Ayoko kasi mag-expect, baka mabigo lang ako. Pero hindi ko rin magawang isipin na meron nga kasi ramdam ko naman eh, ang kulang na lang talaga, may magsabi na isa sa amin.

Lumipas ang mahigit kumulang na dalawang taon, ganun ang takbo ng buhay namin. Pilit na itinatago ang nararamdaman sa bawat isa. Natatakot na masira ang magandang samahan. Kung dati, siya ginagamit ko para mapagselos ung crush ko, ngayon, ginagamit ko na ung crush ko para mapagselos siya. Lagi kong tanong, "When will you make a move?" o dapat ba ako ang gumawa ng move? 

Dumating ang araw na nanligaw na sakin ung crush ko. Oo, pumayag akong magpaligaw. Bakit hindi? Gusto ko siya, gusto niya rin naman ako. Masyadong close ung section namin nun, kaya ayun, kumalat sa klase. At simula nun, parang iniwasan na ako ni guy friend at madalas na siyang sumasama dun sa girl na sinasabi nilang may gusto daw sa kanya. Suddenly parang nawala lahat nung pinagsamahan namin. Nawala ung dating kami. Yung nasa isip ko nun? "Bakit siya na? Dati ako pa ang nasa pwesto niya. Ako yung lagi mong kasama, ako ung lagi mong katabi, pero bakit ngayon siya na? Ano bang nagawa ko?" Oh yea right, may nanliligaw na nga pala sakin, why would he interfere?

Months after, nawala na rin ung manliligaw ko. At nawala na rin ung dati kong kaibigan. Kaibigan nga ba? O ka-ibigan? Hay. Saan na nga ba napunta ung dati naming samahan? Sino nga ba ang nagkamali? Siya? Ako? O kaming parehas na hindi nasabi ang tunay na nararamdaman sa bawat isa at natakot na baka mabigo lang at masaktan? O siguro I'm just over-thinking things. Baka naman kasi wala talagang something. Nag-iisip lang ako ng kung anu-ano.

Lumipas ang panahon, naka-graduate na kami ng high school. Nasayang ang oras. I waited pero wala na talagang nangyari. Ngayon, parang kabilang na lang ako sa mga taong normal lang niya na kakilala, nothing special. Masyado na lang siyang pre-occupied sa mga friends niya. At kabilang si girl dun. Ewan, baka nga may gusto na rin siya dun eh.

Hanggang sa nitong nakaraang linggo lang, nagulat ako sa isa niyang tweet, "Sometimes, I wonder why we never came to be"

The first thing that came to me was, "Ano to? Tungkol ba samin to?"

HAHAHAHA. O di ba, ang kapal kapal ng mukha ko. I tried to ask him pero sabi niya wala lang naman daw, hindi ko na pinilit, wala na rin naman akong magagawa.

Simula nung araw na yun, iniisip ko, bakit nga ba? Bakit nga bahindi kami ang nag-end up sa isa't-isa? Kaya eto, nagblog ako just to let all my thoughts out. Ayoko ng isipin un. Past na yun eh. Siguro magpapasalamat na lang ako kasi nagkaroon ako ng kaibigan na katulad niya. Bihira lang ang pagpalain ng ganun kasi ang totoo niyan, napaka-choosy niya sa friends. Hehe.

Ayun. Enough drama.

Codenames

I don't think you noticed, but you see, I'm fond of using codenames. Not only is it fun but there actually is a reason behind it.

The story goes like this. 

Well, isang araw, nagblog ako. The end. Joke.

Isang araw, nagblog ako. Nagblog ako about sa crush ko. Nung una kasi, hindi ko malaman-laman ung pangalan niya. Ang dami ko ng pinagtanungan talaga nun. As in. Nagkakandaloka na nga ako nun, kasi matatapos na ung sem, hindi ko pa alam ang pangalan niya. Hanggang sa dumating ang isang araw, nagkita si Tropang Kitty at si Ex-Classmate niya. At nakita ko, kaklase ni Ex-classmate ung crush ko! So dali-dali naman ako sa pagtatanong kung anong pangalan niya. Well, hindi ako yung nagtanong. Si Tropang Kitty. Ayun. Nalaman ko. Ang saya-saya ko nun kasi last day of school nun. Kakatapos lang ng last exam namin for the sem. Pagkauwi ko, hinanap ko agad siya sa FB.

Bingo.

Add naman ako. At since hindi pa niya ina-accept, ung kinuha kong pic para gamitin sa blog ko ay ung current profile picture niya.

Dun sa blog na yun, sinabi ko ung buong pangalan niya. Binanggit ko pa dun na nasabi nung kaklase niya na gay siya, ek ek. Inisip ko kasi, blog naman to. At sa lawak ng internet, hindi naman niya makikita ang blog na yun.

Eh napakamapaglaro nga naman ng tadhana.

Nito lamang First Sem S.Y. 2012-2013, naisipan kong buksan muli ang blog ko, matapos ang ilang buwang hindi pag pansin dito.

Nagulantang ako sa isang comment na nakita ko.

Comment ni Crush dun sa blog ko na about sa kanya.

Ang nasabi ko na lang sa sarili ko nun, "Holy mother of beef! Ang tanga mo Lykaaaaa!"

Pano niya nakita?

Sinearch niya daw ung pangalan niya sa Google. And poof. Lumabas ang blog ko.

Eh ang pagkatanga-tanga mo nga naman talaga Lyka. Hahahaha. 

Sa sobrang shock ko, hindi ata ako nakatulog nun. Okay, OA. Nahirapan lang ako matulog pero nakatulog din. Anyway, ayun nga. Nagcomment siya. Napahiya ako sa comment niya ha.

Nakita ko, November pa ung comment na un.

NOVEMBER PA?!

May biglang pumasok sa isip ko, nung December kasi, (Yes, I remember it well) pumunta ako sa gym nun para puntahan ung prof ko sa Bar Operations na nagppractice ung flair. Ang gulat ko nun, kasi nandun siya! At tinitignan niya ko. As in! Parang kilala niya ko na ewan. Now I know the reason, nabasa niya pala ung blog ko!

Pinanood ko pa man din siya nung nag-final exam sila sa Bar. Nung nag-flair siya. Huhu

Tapos nung matatapos na ung sem na un. ung prof ko na pinuntahan ko sa gym, eeeeh, ipinakilala ako sa kanya. Not knowing, kilala na pala niya ako bilang ung babaeng nagkakacrush sa kanya na sinabi na bading siya at nagnakaw pa ng picture niya. Hahahaha.

Ang awkward tuloy kapag nakakasalubong ko siya sa school. Kainiiiis. Pero hindi ko pa rin binubura ung blog na un hanggang ngayon. Wala, remembrance lang. Ahihihi. Luka lang, pasensya na.

At iyon ang istorya. Ang dahilan kung bakit gumagamit ako ng codenames sa halip na tunay na pangalan sa aking mga blog.

Ingat ingat din :)

A Day to Remember

So yeah, it's a day to remember. Bakit?

Una, late ako nagising. Pupunta kasi ako sa Tagaytay. Dun sa hotel. Kasi daw, kelangan ko daw mapapirmahan ung COC ko dun kay Ms. Jackson. Balak kong gumising ng 7, para makaalis ng 8. Eh 8 ako nagising. So 9:30 na ako nakaalis sa amin.

Sakay ako sa trike. Tagal mapuno.

Sakay ako sa jeep. Monday. Rush hour pa rin. Traffic.

Baba ako sa terminal. Bayad. Hindi kinuha ung bayad ko, saglit lang daw. Naghintay ako. Wala namang pumapansin sakin so lumapit uli ako.

"Meron bang pa-Tagaytay?"

"Wala, wala."

I was like, WTF? Bakit niyo pa ko pinaghintay dun?!

Alis ako. Punta SM. Tawag si Mommy. Nagpapahatid ako pero sabi mag-commute na lang daw ako. Dun sa Balibago.

Sakay uli ng jeep. Punta ng Turbs.

Baba sa jeep.

Tawid.

May narinig ako sa likod ko, "Tatawid ka na nga lang tatanga-tanga pa! Tanga!"

Kung wala lang ako sa gitna ng kalsada nun, ngingiti ako, haharap sa kanya at sasabihing, "Kung ako tanga, ano ka pa? Ang bagal bagal mo kasi magdrive. Tang*na niyo po." Sabay bad finger. HAHAHA

Kabwisit ung ganon eh. SARAP PATAYIN.

Pero kahit na ganon, nanatili pa rin ang composure. Hahaha.

Byahe.

Baba sa complex. Tanong kay guard. Alam nniyo ung pakiramdam ko nung mga oras na to? Para akong batang nawawala. Swear.

Makalipas ang ilang minuto pa ng paglalakad at pagtatanong, nakarating na rin ako sa aking destinasyon -- ang sakayang papuntang Tagaytay! And what a surprise! Puno ang jeep. Dito talaga na-challenge ung mga binti ko eh. Dito ko na-experience ung mga nababasa ko sa mga comics. Yung tipong ung inuupuan mo wala pa sa kalahati ng puwitan mo. Oo, talaga. Grabe ung binti ko nun. Ayoko na maalala.

Ang haba ng byahe. Sobra. At dahil masakit pa rin ung binti ko, pagbaba ko ng palengke ng tagaytay, nagtrike na ako kasi tinatamad na akong maglakad. HAHA.

Ayun. Byahe uli. Pagkakababa sakay na naman ng jeep. This time, sumakay na ko sa maluwag. Ayoko ng maulit pang muli ang aking naranasan.

Nung papara na ako, nakita ko si Sir Bunso at si Sir OIC sa tapat nung tindahan. Nakaupo sa ilalim ng payong na parang mga bata.

"Para po."

Hindi ko alam kung bakit pero hindi ako narinig nung driver.

Nakatatlo na ata ako nun. Tsaka pa lang tumigil. Sa petron tuloy ako bumaba.

Lakad. Nakita ko si Sir Dingdong.

Yung reaction niya, parang namamalik-mata siya.

Ngunit siya'y nagkakamali. Totoong nandoon ako. Hahaha.

Gulat silang lahat. Sunod-sunod ung mga sinasabi nila.

"Bakit ka nandito?"

"Ikaw ba ung nagbigay ng spaghetti?"

"Salamat sa spag ha!"

"BAKIT MO INUPLOAD UNG PICS?" (Read: Galit na natatawa)

Basta ayun, ang saya saya lang nung salubong nila sakin, hindi ko alam kung sino ung una kong kakausapin. Hahaha.

Saglit lang ako sa labas, kasi baka naman isipin nila epalogs lang ako dun. Pumasok na din ako kasabay ni Sir OIC. Diretso ako sa Back Office.

"Good afternoon po Ma'am."

"Naku, wala si Ma'am Jackson....."

Alam ko na ang kasunod. Wala si Ma'am Jackson. Hindi ako makakapagpapirma ngayon! OMOOOOO. Ngiti ngiti ako kunwari. 

"Balik ka na lang sa weekend."

"Sige po Ma'am, next time magtetext na ako."

Alam mo ung feeling na matapos ng lahat ng paghihirap mo makarating lang sa lugar na un wala ka rin lang naman palang mapapala?! HAHAHA. Itinawa ko na lang talaga kanina.

Pumasok ako sa housekeeping office.

"Malas lang ba talaga ako o ano?"

"Bakit?"

"Wala si Ms. Jackson. Ugh."

Tawa sila. Ajuju.

Enter: Sir Enchong and Sir Marlon

Ang dami nilang sinabi eh, basta gusto nilang magpicture.

Kinuha ko si camera.

Pagpasok ko, ganto sila: 

:O

Bakit? Anong meron sa cam ko?

"Nahiya naman ako sa camera mo. Ikaw na." Sir Enchong

Hindi na lang ako nagreact. Hindi naman kasi to DSLR. Isa lamang itong ordinaryong digi cam. Mukha lang DSLR. HAHA

"Nako, mayaman talaga yang si Lyka. Mayaman na, matalino pa." Hirit ni Richard G.

"Wow, hiyang-hiya naman ako sa'yo ha!"

Lakas din nun eh. Mayaman daw ako? Tanggap ko pa kung sinabing matalino ako. Loljk. Hahahaha. Mayaman ba ung libre ung tuition fee kase scholar? Adik. Hahahaha.

React naman si Sir Ench at Sir Dingdong. Ayos daw pala ako eh. Inasar pa nila ako na ayos daw pala akong maging gf. Hahahaha basta ang daming sinabi. Utas na utas ako kanina.

So ayun, picture kami. Soon umakyat na din sila sa third floor. 

Tambay ako sa office.

Labas na.

Kain ng favorite na merienda ng mga OJT na burger, fries at scramble.

Ayun. Uwi-uwi din. Tapos na ang araw. 

Here are some pictures. Oh oh oh.

With Sir Dingdong and Sir Enchong

END :)

Emo Blog

Aking napagtanto, hindi ko na pala muling makikita:

Yung taong kapag nagsasalita, bubulol-bulol. Makaka-ilang ulit ka pa ng pagtatanong kung ano ung sinabi niya bago mo maintindihan.

Yung taong bigla-bigla na lang kakanta ng kanta na nasa tono nga, mali naman ung lyrics. Tapos kung magjoke hindi man lang nagbabago ung expression. Hindi mo tuloy alam minsan kung galit ba o hindi.

Yung taong wala ng ibang ginawa kundi ipagmalaki na kahit kinulang siya sa height, pinagkalooban pa rin naman daw siya ng so-called niyang kagwapuhan. At wala na atang araw na hindi ka niya babarahin. At yung hindi na namamansin ngayon.

Yung taong magjojoke out of the blue. Magugulat ka na lang na nagjoke pala siya, akala mo seryoso pa rin ung sinabi.

Yung taong tinitignan ka ng masama palagi, parang may masamang balak sa'yo.

Yung taong wagas kung wagas talaga makatawa. Parang nauubusan na ng hininga na ewan. Parang wala na bang bukas.

Yung taong kahit ang layo na niya sa kausap niya, nagsasalita pa rin. Kaya minsan may inutos na pala siya hindi mo pa alam. Hindi mo alam kung bipolar ba katulad nung naunang nabanggit kasi minsan papansinin ka, minsan hindi.

Yung taong akala mo ang sungit sungit, pero sobrang kabaligtaran pala niya ung totoo niyang ugali at mahilig magbigay ng tip. (Kahit wala pa akong nakuha sa kanya.)

Yung taong palaging nakangiti, pakiramdam mo tuloy kapag nakikita ka niya, may nakakatawa lagi.

Yung taong OA kung makatawa sa mga joke, tsaka parang nakakalanghap lagi ng air freshener na ginagamit ng housekeeping.

Yung taong akala mo tahimik pero nasa loob pala ang kulo. Akala mo 17 pa lang pero nasa 20 na pala siya.

Yung taong mukhang tanga palagi, makita mo pa lang siya, hindi pa nagsasalita sira agad ang araw mo.

Yung taong nakasama mo through the rough times. Lalo na nung napagalitan kayo nung resident manager.

Yung taong palaging bangenge. Tsaka ung tinakot ang halos buong housekeeping department lalo na ung mga RA ng dahil sa mga kwento niya na may nakikita daw siyang ganito ganyan.

Yung taong ayaw na ayaw mo sa kanya dati kasi nung dumating siya, puro problema na lang ata ung dinala niya sa'yo pero in the end magiging close din pala kayo.

Yung taong akala mo nung una, serious type pero kapag nakasama mo na, ah, hahalakhak ka talaga at the same time maiinis. Hahaha.

Yung taong palaging absent, palaging late at palaging nayayaya uminom.

Yung ibang tao. (AHAHA, hindi naman kasi ako close sa iba kaya wala akong maisip na idescribe sa kanila, at least minention ko. Hahaha)

Sila.

Sila ung mga taong nagbigay ligaya sa pang-araw araw kong buhay nitong nakaraang dalawang buwan.

Ngunit tila ba napakamapaglaro ng tadhana. Sa isang napakaikling panahon sila'y aking nakasama at sa isang iglap, sila'y aking iniwan. Nakakabitin. Ang bilis na talaga ng panahon ngayon. Parang kelan lang. Hindi ba sila pwedeng manatili na lamang na parte ng aking buhay? Bakit may mga taong dadating sa buhay mo pero aalis din? Bakit hindi na lang lahat ng tao na makikilala mo ay makakasama mo palagi? Bakit ganito ung mga sinasabi ko parang wala na sa tamang grammar? HAHAHAHA. Hay. Kasi naman, kasi. Nakakamiss talaga ung mga tao sa TLHT. Tapos wala pa kong magawa kaya eto tuloy ang resulta. Nag-eemote ako. OA na kung OA pero wala eh. Wala akong paki kung anong sabihin nila. Sila naman ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito. Naglalabas lang naman ako ng mga aking mga thoughts. Wala lang ang mga ito. Makakalimutan ko rin naman sila. Nako, ewan. Wala na namang sense ung mga sinasabi ko. Let's end this sh*tty blog.

End.

Give Me One More Night.

At ayun, sa wakas, natapos din ako sa OJT ko. Wala pa nga lang certificate. Huhu. Pero akalain mo yon? Sa likod ng lahat ng mga nangyari, matatapos din pala ako. Haaaay.

Siguro ang usual na feeling ng mga OJT na kagaya ako na nakumpleto na ung hours nila ay masaya. Pero sakin, iba eh. Kabaligtaran ung nararamdaman ko. Masyado kasi akong na-attach sa mga tao dun sa TLHT eh. Lalo na ung mga RA. Meron ding iba dun sa mga kapwa OJT ko.

Minsan nga napapaisip ako, bakit kelangan pa maka-meet ng isang tao, magiging close pa kayo kahit na alam mo naman sa sarili mo na aalis ka rin? Na iiwan mo din sila? Minsan hinihiling ko na sana hindi ko na lang sila nakilala, sana hindi na lang kami naging close ng ganun para hindi ako nahihirapan na mag let go. (Ang drama, parang boyfriend lang ah? Pero friends lang ang tinutukoy ko. Hahaha may pinaghuhugutan eh hahaha) Pero behind all that, ipinagpapasalamat ko pa rin na nakilala ko sila. Sa kanila ko kasi naramdaman na importante ako, na kailangan nila ako, na behind all my imperfections, wala lang sakanila un. Tanggap nila ako. At higit sa lahat, ang saya nilang kasama. Wala atang araw na hindi ako napatawa ng dahil sa mga kalokohan nila. Mabait din sila. Kahit na minsan sinumsumpong sila ng kanilang pagka-bipolar ung tipong kanina lang nakikipagtawanan lang sila sayo, the next minute susupladuhan ka na, masasabi ko pa rin na mabait sila. And they are the kind of people na hindi ka ibabagsak. Tutulungan ka pa nilang bumangon. Naramdamann ko un nung time na napagalitan ako at nung isa pang OJT ng resident manager ng hotel na si Ms. Jackson.Wala na atang makapapalit sa kanila. Sa ngayon. Charot.

Kanina, nung huling punta ko sa hotel, nagdala ako ng dalawang bilao ng spaghetti na favorite nilang mga RA. Hihintayin ko dapat silang bumaba kaso naisip ko, parang hindi ko ata kakayanin na harapin sila. So nag-decide na ko na umalis na. Bago pa ko makalabas sa hotel, nakita ko ung RA na may hawak sakin sa third floor.

"Siiiiir!"

Nagulat siya.

Sasabihin ko dapat, "Sir! Bakit hindi kayo pumasok kahapon? Hindi tuloy kayo nakasama sa mga picture. Hindi ko tuloy kayo maisasama sa report. Nagdala po ako ng spaghetti. Iniwan ko po sa office. Alis na po ako sir."

Pero naunahan ako ng lungkot. At bibigay na talaga ung boses ko kasi naiiyak ako. Hindi ko alam kung bakit.

"Bye sir!"

Yun na lang talaga ang nasabi ko.

"Grabe, hindi ka man lang nagpakain. Uwi ka na?"

Magrereact pa dapat ako sa sinabi niya pero tumango na lang ako at tumalikod, kasi tutulo na talaga ung luha ko nun. Grabe. Ewan. Ang babaw ba ng luha ko. Hahaha. Ang hirap lang talaga kasi iwan nung mga taong naging ka-close mo sa isang malayong lugar tapos hindi mo alam kung saan at paano pa uli kayo magkikita. Parang napaka-imposible ba.

Can you just give me one more night para makasama silang muli? Inspired ang blog na ito sa kantang "One More Night" ng Maroon 5. Yung ung kantang ipinasa sakin nung ibang OJT kasi nagtataka sila sakin kung bakit hindi ko alam ang kanta na un. Well, hindi naman sa hindi ko talaga siya alam. Naririnig ko naman siya pero hindi masyadong tumatatak sa isip ko. Ayun tuloy, nahiya naman ako sa kanila. Tinry ko sauluhin bago ako matapos sana ng OJT. Pero hindi ko pa rin saulo. Ajuju.

Pero kanina lang din na-realize ko, bakit ba ko ganto ka-OA? Sinusupladuhan na kasi ako nung isang RA na dati-rati eh nagrereply naman sa mga chat at text ko. Pero ngayon hindi na. So ganun na lang un? Porke hindi na ko OJT sa hotel hindi na ko papansinin? Wow ha. Nahiya naman talaga ako sa kanila. Para sakanila wala lang ang pag-alis ko, pero ako ganito. So dapat pantay lang. Dapat wala lang din sakin ang pagkawala nila di ba? Masyado akong nag-oover think. Hahaha. Makakalimutan ko din sila soon. Ugh. Sana nga.

Oh well. Enough drama. Babalik pa naman ako sa hotel sa monday para sa aking certificate. Sana eeeh makuha ko na. Sana pirmahan talaga ni Ms. Jackson :(


Bago matapos ang blog na ito, here are some pictures with them.

With lukang Glai

With Jean and Diana

With my supposed to be favorite RA, Sir Oyo,
Imerry, Kate and Sir Glenn

With mabigat na si Sir Marvin

With our OIC, Sir Joel

One Night Only.

Dati, sinabi ko na sa sarili ko, hindi na ako magpapakalasing. EVER.

But no. Nangyari ulit nito lamang December 20, 2012 sa boarding house ng isa sa mga kasama kong OJT dun sa hotel na tatawagin na lamang nating Richard G.

Ang unang plano kasi, mag-iinom dun sa may Picnic Grove sa bahay nung isang opisyales sa aming department na walang iba kung hindi Housekeeping. So, nagdala ako ng Kinulob na Itik.

Nung dumating ung araw na un, bigla akong tinamad. Hindi ko alam pero bigla akong tinamad, pero matagal na rin naman talaga akong tamad. Hindi na ako nagulat don. Haha. Nung araw din na yun, na-assign ako sa second floor kasi kulang sila dun, ang nandun lang eh si Sir Oyo at ung isang OJT na itatago ko na lamang sa pangalan na Calaber. Sabi ko sa kanila, "Hala, sayang naman ung dinala kong itik, baka mapanis." Ito namang si Sir Oyo, naisipang mag-inom. So payag naman kami nito ni Calaber. Dumating si isang RA, na si Sir Dimples (May dimples nga ba un? Ah basta.) Narinig ung pinag-uusapan namin. Narinig si itik oh. Gusto daw niyang matikman so sasama daw siya samin. Ang problema namin, wala pa kaming place at walang magrerelay ng message sa mga taga-itaas (Third floor). So, siya ung nagsilbing messenger namin. Naisip namin, kina Richard G. na lang. Bawal kasi samin kasi, bawal ang bisita na lalaki. Maarti si landlord eh. Hahaha. So ayun, ok na. Pumayag na si Richard G. Dumating na rin ang mga tiga-itaas na RA na si Sir Dingdong at si Sir Enchong (Enchong talaga tawag sa kanya dun, hindi ko na binago kasi hindi naman nasabi ung totoo niyang pangalan haha) So game na game na talaga. Kelangan na lang hintayin mag alas-singko.

Ano daw ang iinumin?

Tahimik lang ako. Bahala na sila.

T-ice? No. Bigat sa tiyan.

Empi? Pede.

Gin? Oo sila.

Pero ako, NOOOO.

Una ko pa lang natikman ang gin nung first year ako sa bar subject, alam ko ng iba ang tama sakin nung letseng un. Pero wala naman akong nagawa. Un ang gusto nila.

Nag-five na. Out out din.

Punta na sa boarding house ni Richard G. Nag-mix na si Sir Enchi. Melon Juice. Kopiko. Gin.

Inom inom din.

(Ngayon ko lang narealize, ano nga ba talaga ang purpose ng blog na to? Ano bang patutunguhan nito? Wala namang kwenta ung mga sasabihin ko dito. Anyway, kwento ko na din. Nasimulan ko na eh.)

Kwentuhan here. Kwentuhan there.

Basta ang the best talaga nung gabi na un, ay nung sinabi ni Sir Enchi sakin na, "Pa-insert ng sim, magpapatugtog lang ako."

UTAS. Yep, that was me. Utas talaga. Hahahahaha. Hay, kapag naalala ko un, natatawa pa rin ako. Haha.

Tas aun, kwentuhang pag-ibig. Kwentuhang trabaho. Madami.

May isang beses, ako, si tanga. Sinabi kay Sir Oyo na, "Sir! Nakakamiss kayo! Promise!"

Tapos eto namang si Sir tanga, pinagkalat sa HK Dept. Kakaadwa. Lagi tuloy akong inaasar. Amfs.

(Sa totoo lang, tinatamad na ko magkwento so I'll end it here. Ang nangyari lang naman kasi sakin eh, nalasing, nagkaron ng matinding hangover kinabukasan, kaya bangenge ako kinabukasan habang nasa duty. Para akong lumulutang. Lels. Nangyari na to dati nung OJT ko nung summer. Hindi na ko nadala. Hahaha.)

At dahil eto na rin naman ang topic, imemention ko na ung isang pangyayari na hindi ko talaga malilimutan.

Ten days after, birthday ni Sir Oyo. Punta kami sa kanila. (Mahal nga ng pamasahe eh. 25. Ajuju.)

Kain. Picture. Fail nung cam ko nun. Nalobat. Inom T-ice. Inom nung iniinom nung mga RA. (Coke. Alpine. Rum ata.) Ang bigat bigat ng tiyan ko nun. Naka-ilang balik ako sa CR para magbawas pero ayaw talaga. Hahahaha. Hindi ko tuloy naubos ung T-ice na bottoms up dapat sa sakit ng tiyan ko, pero kaya ko talagang ubusin un. Kaso lang. Hay. Wrong timing talaga lagi si tiyan.

Anyway, balik dun sa moment.

Pauwi na kami nun. Ang layo nung bahay nila Sir dun sa hi-way. Suggestion nila, maglakad na lang since onti lang din naman ung trike na dumadaan.

Lakad kami. Hapong-hapo naman ako.

Nangunguna sa paglalakad sila Sir Newscaster, Sir OIC, Sir Bunso at Sir Oyo. Nasa hi-way na kami nun, tumatawid. Nakatingin lang ako ng diretso kasi wala namang sasaksakyan na dumadaan. Si Sir Bunso, diretso lang din sa paglalakad, katapat ko siya eh. Tinawag siya bigla ni Sir Oyo.

Lingon. Diretso sa paglalakad.

BOOGSH.

HAHAHAHAHAHAHAHAHA.

Utas talaga ako sa nakita ko.

Nauntog dun sa bakod si Sir Bunso. Swerte niya hindi siya nalaglag dun, kundi, gulong siya talaga dun. Five minutes ata kaming tatlo ni Sir Oyo at ni Sir Bunso tumawa nun dahil sa nangyari. Kaming tatlo lang kasi ung nakakita ng buong pangyayari. Hahahaha. Hay naalala ko naman tuloy. Tumatawa ako dito habang nagtatype. Parang tanga talaga. Nahulasan ako sa katatawa talaga.

Ayun. Tapos na ang kwento.

Last day ko na bukas sa hotel. Imbis na magsaya ako, parang mas nangingibabaw ung lungkot kasi ang saya saya talaga kasama nung mga luko-lukong RA na un. At aaminin ko, I like one of them. Hindi ko na sasabihin kung sino. Baka may makabasa sa kanila nito at maging isyu pa. Hahahays.

Sana pirmahan ni Ms. Jackson ung clearance ko. :(



End.